Hürriyet Pazar’ın İzmir özel dosyası için benim de payıma bir Lucien Arkas portresi yazmak düştü. Urla’ya ve Ege’nin laciverdine tepeden bakan güzel evinde bir gün geçirdik. 61 şirketinde yaklaşık 7 bin kişiye istihdam sağlayan başarılı bir kariyer adamı o. Çalışkanlığının yanı sıra muzip halleri, oyun oynamayı seven yapısı, farkını ortaya koyan hobileriyle de gerçek bir İzmirli. İzmir’in dalgacı ve neşeli insanlarından biri...

Urla’ya ve doğal olarak Ege’nin laciverdine tepeden bakan evle ilgili çok şey duymuştum. Kıskançlıkla yapılmış çekiştirmelerden daha çok, hayranlık ifade eden konuşmalar ve gazetelerde yayımlanmış haberlerdi bunlar.
Şöyle bir manzara hayal edelim: Toskana kırsalında bir tepenin üzerindeyiz. Aşağıya, sahile doğru göz alabildiğine uzanan zeytin ağaçları var. Tepedeki evin içine giriyorsunuz; salonundan baktığınızda, gözleriniz Versailles Sarayı’nın bahçesinin bire bir yapılmış küçük bir kopyasından lacivert bir denize doğru hiçbir engele takılmıyor.
Bahçeden evin yan tarafına geçince bu kez bir Japon bahçesinde buluyorsunuz kendinizi. Sular şırıl şırıl akıyor, Urla’nın ikliminde yaşamakta zorluk çekmeyecek ağaçlarla çevrili bir Japon bahçesi bu.
Aşağıya inince sizi bir gülistan karşılıyor; bu kadar gülü en son çocukken babamla Isparta’ya gittiğimde bir arada görmüştüm.

Lucien Arkas, Türkiye’nin en büyük gemi filosunun sahibi. 60’a yakın gemisi, 500’den fazla kamyonu var. Yeni hevesiyse trenler...

Fotoğraflar:Sebati KARAKURT

Evin sahibi Lucien Arkas.

Hürriyet Pazar’ın İzmir özel dosyası için gazetedeki çocukların peşine takılınca, benim de payıma bir Lucien Arkas portresi yazmak düştü. “Niye Arkas’la konuşmam gerekiyor” diye sordum; “İzmir’e âşık! Bu dosyayı tamamlar” diye yanıtladılar.
Lucien Arkas, aslına bakarsanız tam olarak büyümemiş bir erkek çocuk. Bunu bana düşündürten al al yanakları, muzip halleri, beklenmedik şakaları, afacanlığı değil sadece. Oyun oynamayı da seviyor ve sanırım iş hayatındaki başarısı biraz da bununla ilgili.
Bir erkek çocuğun hayalini kuramayacağı sayıda kamyonu, gemileri, uçağı, trenleri var. Ancak bunlar oyuncak değil, gerçek.
“Oyuncakların her biri 100-200 milyon dolar olunca o kadar kolay oynanmıyor tabii” diye gülümsüyor.
60’a yakın gemi, 500’den fazla kamyon ve şimdi yeni hevesi trenler! 12 yeni lokomotif alınması gerektiğinden söz ediyor.
Devlet rayları kiraya verecek, rayların üzerinden özel trenler yük ve yolcu taşıyacak. İşin bu yönünü gazetelerin ekonomi sayfalarında okumuş olmalısınız.

İnsanlar gider ama sistemler ölmez 

Türkiye’nin en büyük gemi filosunun sahibinden söz ediyorum. Gemilerinin hepsi Türkiye’ye kayıtlı, Türk bayrağı taşıyor. Türk olmak kolay bir iş olmadığı için de haliyle bunun yılda aşağı yukarı 10 milyon dolar gibi ekstra bir vergi yükü oluyor ama bunu önemsemiyor.

“Ticarette aidiyete inanırım” diye anlatıyor: “Türkiye’nin filosu yok. Çok küçük. Sağ olsun Kalkavan bir şeyler yaptı ama sonra başka yatırımlara girdi. Kaldı bana. Avrupa’da Türk filosu yok. Ben Arkas’ım ama arkamda bir Türk imajı var, iyi ve kötü yanlarıyla birlikte. Gününe göre değişen bir imaj bu. ‘Bu, Türkiye’nin en büyük ticaret filosu’ dediğin zaman karşı tarafta ayrı bir ciddiyet oluşuyor.” 

Yunan armatörlerle kıyaslanmaktan hoşlanmıyor, onların yaptığı işi ‘gemi ticareti’ diye niteliyor: “Onlar benim yaptığımı yapmayı sevmez. Git-gel tarifeli sefer Yunan’a göre değil. Lufthansa, THY gibi çalışıyorum; tarifeli. O istiyor ki ‘Alayım ucuzken, satayım pahalıyken; kâr edeyim.’ Onlar ölünce, sonraki nesil ticarette onun kadar iyi değilse aile batıyor. Onassis’e ne oldu? Beyin gitti. Sistem kurmadı.”
‘Sistem’, ona en çok heyecan veren sihirli kelime. “Sistemciyim” diye tanımlıyor kendisini. “Sistemler ölmez. İnsanlar gider, sistemler kalır” diyor.

Pahalı şarap içersen boğazında kalır 

Oğlu ve kızı da işin içindeler.“Bizim 24 memlekette büromuz var. Kalite tek tarafta olmuyor, iki uçta olması lazım. Orası berbat, burası çok iyi olmaz. Kendi yerimizi yapıyoruz, onları eğitiyoruz. O zaman Arkas kalitesini her yerde bulabiliyorsun. 24 ülke olunca her çeşidini bulabiliyorsun. Bütçeleri oluyor, bir geliyorlar; herkes kendi aksanıyla İngilizce konuşuyor, onu anlayacağım diye başım ağrıyor. Rus kendi aksanıyla, Ukraynalı kendi aksanıyla. Ayy!”

Böyle büyük bir sistemin içinde, başını kaşıyacak vaktinin de olmadığı bir gerçek ama öyle hobileri var ki bunlara nasıl zaman ayırabilmiş, doğrusunu isterseniz benim aklım pek almıyor.
Bu hobilerden son gözdesi şarapçılık. Bir şarap uzmanı kadar şaraptan anlıyor. Her özel şişenin öyküsünü biliyor. Ama yine de “Pahalı şarap içersen boğazında kalır” demeyi de ihmal etmiyor.
Şimdi ‘LA’ şapkası altında, değişik markalarda şaraplar üretiyor. Torbalı’da büyük bir bağ ve şarap imalathanesi almış.
“O şirkette bir yıl önce bir dostumun yüzde 5 hissesini devralmıştım. Ortakların toplantısında bağı ilk kez gördüm. Nasıl birini görüp tutulursun ve aklından çıkmaz ya, öyle. Ekrem’e (Demirtaş) ‘Satmak isteyen yok mu, ben talibim’ dedim. Satmak isteyenleri o belirledi, kendi hisselerinden de verdi. Oğlumu ve damadımı tadıma götürdüm. Tadımın ardından bağı gösterdim. Yüzüme baktılar. Anlamışlardı, ‘Sen burayı aldın değil mi’ dediler” diye anlatıp kahkahayı basıyor.

Eşsiz halı koleksiyonu

Öte yandan ciddi bir koleksiyoncu da... ‘Kumkapı Halıları’ koleksiyonu eşsiz kabul ediliyor.
600’e yakın da tablosu var. Bir bölümü Arkas Müzesi’nde sergileniyor, sergilenmeyenler depoda gününü bekliyor. Koleksiyon, Hoca Ali Rıza’dan başlıyor. 
Kızlarından biri de ressam aslında ama ondan hiç tablo alamamış. “Bana vermiyor. ‘Sen beğendiğinden değil, kızın olduğum için alacaksın’ diyor. Ben ‘Bir tane satın alayım serginden’ diyorum, ‘Kimin beğendiğini anlayamayacağım’ diyor. Ancak ‘Bir tane hediye edeyim’ dedi. Kızımdan alamıyorum resim.”

Artık işini tamamen devredip Urla’da kendi eğlencelerine dönmek istiyor: “Ben devrediyorum yönetimi. 7 bin kişiyi nereden yöneteyim, biyonik adam mıyım? Oğlum ‘Babamla beraber emekli olacağız’ diyor.”
“Müzik setiniz de çok eskiymiş” deyince kafasını kaşıyor: “Gelmişim 70 bilmem kaç yaşına. Ne yapacağım yenisini?”
Ben “Allah ömür versin” deyince anlatıyor: “‘70 yaşını geçtiniz, artık kontrol ettirmek lazım’ dediler. Gittik bir İtalyan doktora, bana bir kalp doktoru bul dedik. Buldu bir doktor; uzandım, bir sürü testler. Doktor sordu, ‘Kaç yaşındasın?’ Şimdi söylesem mi söylemesem mi? ‘72’ dedim. ‘Ben böyle aort görmedim bu yaşta’ dedi. Beni sevdi, şarabımı da sevdi. Döndük diğer doktora; ‘Genç adam kalbi varmış sizde’ dedi. Döndüm sekreterlere, ‘Beni çekeceksiniz kızlar daha birkaç sene’ dedim.”

 

28 bin kitabım var

Evin içinde dolaşıp duvardaki resimlere, yerdeki halılara bakarken yolumuz evin bir başka kanadındaki kitaplığa düşüyor.
Eski şatolardakine benzer iki katlı bir kitaplık bu. Raflara uzanan merdivenlerin altından geçmemeye gayret ederek kitapları kurcalıyorum. Tarih ve coğrafya kitapları daha ağır basıyor gibi...
“28 bin kitabım var” diyor.

Arkas Holding, Cumhuriyet öncesinde bugünkü sınırlarımızın içinde kurulmuş ve hâlâ faaliyet gösteren ender şirketlerden biri, belki de birincisi.
Aile, Fransa’yla Venedik arasında sürekli el değiştiren Korfu Adası’nda yaşıyormuş. Ada 1814 yılında İngiliz hâkimiyetine girince topluca İzmir’e göç etmişler.
İncir, kuru üzüm, tütün ticareti derken bugünkü adıyla lojistik işine de girmek durumunda kalmışlar.
Lucien Arkas, babası erken yaşta vefat edince, 17 yaşında kendisini işin başında bulmuş. 
61 şirketi, 7 bin civarında kişiye istihdam sağlıyor.
Hâlâ çocukluğunun Bornova’sını özlüyor.
Atalarının 1600’lerde Marsilya’da yaşadığı evi de gidip bulmuş (“3 milyon euro istediler, almadım; çok pahalı, zaten küçücük ev” diye anlatıyor) ama İzmir’den ayrılmayı hiç aklından geçirmemiş.
İşini biraz büyütenin kapağı İstanbul’a atmaya çalıştığı bir ülkede, atalarının yerleşip kökleştikleri topraklardan kopamamış.
O bir İzmirli. İzmir’in dalgacı ve neşeli insanlarından biri...

hurriyet.com.tr

Son Güncelleme Tarihi: 06 Mayıs 2018 22:06