|
hurkus
|
:!: :?: :!: :?: :!: :(
Yolun her tarafında, büyük bir kalabalığı görünce "eyvah eyvah" dedik Ayşıl'la birlikte. Arabayı durdurduk. Bir minibüs tarzı araba çarpılmış bir tarafta, yerde bir motorsiklet, biraz uzağında kan gölünde yatan çocuk, ve yolun tam ortasında 12-13 yaşlarında bir başka öğrenci erkek çocuk. Tamamen hareketsiz yatıyor. Diğerinden acı inlemeler. Daha çok yeni olmuş bir facianın ortasına düşmüştük yani. Öğretmenler fırlamış EGİAD ilköğretim okulundan avaz avaz bağrışıyorlardı. Ne ışık var, ne yaya geçidi ne de tarif edilmiş bir kural. Kim ölmeye hazır, kim cesursa ya da kim küstah, kim gözünü karartırsa mantığı ile büyük bir kaosun yaşandığı bir keşmekeş yol. Çok tehlikeli, çok tehlikeli. Her geçişimde irkildiğimiz yolda kaza yapmamak daha zor yapmaktan.
Dehşet içinde kaldık. 112 geliyor dediler dakikalar geçti gelen giden yok. Ortada ölümü bekleyen çocuklar. Ve gerçekten de nabzı durdu öğrencinin. Diğer motosikletli ve kaskını göremediğim genç çocuktan oluk oluk kanlar akıyordu. 112 geldi. Sadece bir kişi için gönderilmişler. Kalp masajları işe yarar gibi oldu bir canlılık umudu belirir gibi. Serum bağlayıp onu ambulansa sedye ile koydular ama asla hareket etmediler uzun süre. Diğer çocuğa bakacak kimse yoktu. Ortalık pazar yeri gibi. Duadan başka yapabileceğimiz bir şey yoktu. Ve biz seyirci kaldık. Nasıl gözardı edilir bu eksiklikler, nasıl? Öğrenciler bu yolda ışıklar ya da yol güvenliği sağlanmadan nasıl okula gitsin? Benim taşramda bugün büyük bir acı var.
Gözlerimden akan yaşlar içimi acıtıyor şimdi!
Pervin[/img]
|
Sitemizde yayınlanan yazılar, yazarlarını bağlar.
