|
orkide1
|
Okul formalarıyla körkütük platonik aşık dolaştığımız sokaklar nasılda özgürlüğü hissettirirdi bize. Ergen gözlerle bakardık dünyaya, çığlık atarcasına kahkahalarımız yankılanır; yetişkinlerden bazılarının kötü kötü bakışlarına maruz kalırdık. Hiç takmazdık ya da takmaz gibi görünürdük bu bakışları.
Alsancak sokakları bizimdi. Henüz Kıbrıs Şehitleri Caddesi yürüyüş yolu değildi. Her geçişte “bu arabalar ve insanlar bir arada olamaz” derdim aynı tiz çığlıkla. Nihayet bir gün Kıbrıs Şehitleri yürüyüş yolu oldu, trafiğe kapandı. Ama ben artık yetişkinlerin tarafındaydım. Bir anne olarak bebek arabasıyla yürüyorum aynı sokaklarda. Daha yetişkin ama daha az özgür, daha fazla suskun yürüyorum daha şık ama daha keşmekeş olmuş aynı sokaklarda. Zaman zaman gürültücü ergenlere kötü kötü bakarken yakalıyorum kendimi. Önceden fark etmediğim kaldırımlardan bebek arabasını nefes nefese çıkarmaya, dar bir yerlerden geçmeye çalışırken ve daha fazla egzosu içime çekerken daha da öfkeli bir yetişkin gözüyle bakıyorum dünyaya.
Amaaaaa vazgeçemiyorum işte. İlle de hergün çıkacağım ve Alsancak sokaklarını soluyacağım, gençliğimi soluyacağım, o ergenin geçtiği yollardan yürüyeceğim. Başka türlü olmuyor içim rahat etmiyor işte......
|
Sitemizde yayınlanan yazılar, yazarlarını bağlar.
