Canımın parçası beni terk etti, veda etmeden, ölüyorum acıdan, ölüyorum...
Sevgili Arkadaşlar,
Yarın resim yarışmasının ödül töreni vardı. Bu gece son hazırlıklar için herkesi gece saat 01.00'e kadar Dohayko merkezde çalıştırdım.
Saat 01.00'de eve geldim ve aylardır ilk kez bizim evde bu gece herkes bir şekilde dısardaydı. İlk kez...
Eve girdim, Saraylım canım, canımın parçası, yaşama sebebim, biricik sevgilim, can yoldaşım, hayat arkadaşım, minik bebegim beni karşılamadı.
Minik bebeğim, öpmeye okşamaya doyamadığım, sevmeye kıyamadığım bebeğim hareketsiz yatıyordu.
15 yıllık mutluluk rüyası bitmişti. Bebeğim görülen guzel bir hayal olmuştu.
15 yıl boyunca hayatımın en önemli parçası, bana canımdan daha yakın olan Saraylım hareketsizdi.
Kanım damarlarımdan çekildi, hayata beni bağlayan en büyük sevgim, hayatım, masum bebeğim hareketsizdi.
Ben ölüyorum.
Canım çekiliyor.
Canım yanıyor.
Aklımı kaçırmak üzereyim.
İçim yanıyor.
Bebeğim, aylardır onu bir saniye bile yalnız bırakmamamıza rağmen, ilk kez yalnız kaldığı geceyi seçti.
Beklemedi.
VEDA ETMEDEN gitti.
Halbuki ben eğlencede değildim, onun şanssız arkadaşları için canımı dişime takmış calışıyordum.
Niçin acele etti ?
Niçin beklemedi beni ?
Niçin kucağımda melek olmadı ?
Niçin bu yazı benimle geçirmedi ?
Halbuki ben ondan söz almıştım, "Beni Terk Etmeyeceksin Değil mi Saraylı" demiştim ve gözlerime bakmıştı.
VEDA etmeden gitti.
Doğduğu günden beri hemen hemen hiç yalnız bırakmamıştık onu.
Onun çevresinde Sevgi halesi oluşturmuştuk.
Onu çok sevmiştik, onun bize verdigi sevgiyi biraz olsun karşılığını vermeye çalışmıştık.
VEDA etmeden gitti.
Benim bedenimden canımı çekip alarak gitti.
Acının ızdırabın en büyüğü ile tanıştırarak gitti.
Dün gece bu saatlerde koynumda yatan canım bebeğim, şimdi nefes almadan koynumda.
VEDA etmeden gitti.
Canımı bedenimden çekip alarak...
Saraylı olmadan nasıl yaşarım bilmiyorum, nasıl nefes alırım, eve nasıl girerim, arabama nasıl binerim, Mersin'e onun sevdiği yerlere nasıl giderim...
Acının en büyüğü ile nasıl baş ederim bilmiyorum!
Bebeğim bana VEDA ETMEDEN gitti.
Canımı bedenimden alarak...
Kanatsız bebeğim, canım meleğim, yaşama sevincim, yaşam enerjim...
Bana bu acının geçeceğini söyleyin, unutacağımı söyleyin, canımın böylesine cayır cayır yanmasının geçeceğini söyleyin, bana bir şeyler söyleyin..
Ezan okunuyor ve canım beni terk etti, veda etmeden.
Nesrin Çıtırık
09.06.2009
İzmir Şopengazi Barınağı
http://www.dohaydersopengazievi.com
Son Resim
İlk Resim
Önceki Resim
Albüme Geri Dön
