KORKU KALIYOR GERİDE, YIKILIP GİTME NE OLUR?
01 Ekim 2007 03:32 / 1704 kez okundu!
Evimden uzaklaşmayı hiç sevmiyorum. Eğer bir yolculuk yaşayacaksam önce kendimi kandırmam gerekiyor. Oysa hep sabahları kör şafakta yollara düşmeyi seven bir babam ve nereye gidersek gidelim yastık kılıfını yanından ayırmayan bir annem vardı. Hâlâ var.
Bana eklenenler ise bazı özel eşyalar. Hangi oda olursa olsun kıyıcığına siyah beyaz bir fotoğraf, tüylü mü tüylü oyuncaklar, mutlaka gittiğim yere ait belki çiçek belki su bardağı!...Tuhaf değil mi? İşin içine yine -su- girdi. Dışarıdan, o koca sokaktan evime girmiş olmayı düşlerim hep. Yanımda götürdüğüm puf terlikler, mumlar fotoğrafa dahil edilebilir tabii. Kavafis eminim şiirinde böyle kalabalık bir - ben- anlatmak istememişti. Anımsadıklarım yanımda, yetmezmiş gibi unutmak istemediklerim de. İnsan hayatı kolaylaştırmalı oysa. Bile bile lâdes deniyor bizim buralarda.
Eylül ölümleri anımsatır. Sonbahar çoğunlukla vedadır. Böyle düşünür veya hissederiz. Öğrencilik günlerimin Ankara'ya rastlamasından mıdır bilemiyorum güz, yazın bunaltıcı sıcağından sonra hayatı sanki yüzüme vuruyor.
- Hey sen oradaki uyuma bakalım. Acele et biraz yaşamak için çabala. Bahara bakacak, anlatacak harfin olsun.
Yeni telaşlara yer açmak da kolaylaşıyor.. Yaprakların renk değiştirmesi, yavaş yavaş dökülerek toprağa karışmaya hazırlanması sohbet seslerin bile dinamiğini farklı kılıyor. Ah! ALLIANOI.. Aklımızı terk etmeyen ısrarlı yalnızlık.
Gece, uçak sonrası Diyarbakır. İlk bindokuzyüzseksensekiz senesinde yine görevle gitmiştim. Annem 1954. Nasıl olur surlar görünürdü. Elini uzatsan okşardın. O kadar yakındı. Ne oldu?...
Pazar günü gök sıcaklığını korurken erkenden çıktık yola. Bismil, Batman Hasankeyf, Midyat , Mardin. Yazarken bile yoruluyor insan. Önce yuvalar boştu bizim hacılar gelmemiş diye düşünürken birer ikişer yüzlerini göstermeye başladılar. Her yerde Leylekler...
- Gitmemişler işte diye bağırdı çocuk. Buradalar gördün mü bak!
- Sayıca fazlaydılar geçmiş günlerde.
- Onlar küs artık..
- Kuş deyip geçme bakalım. İstenmediğini anlar. Gelip yuvasını bulamayınca.
- Acın hafifledi mi sahi!
Başkaları kadar ağrılı günler. Bin yıl bitse bile tükenmiyor...
Arkası Yarın...
İffet Diler
