O SIRRI ÖÐRENEMEDÝ!..
18 Ekim 2020 20:42 / 1936 kez okundu!
Temmuz ayýnýn sýcaklýðýnda Ýstanbul Ümraniye’de camiinin çeþmesinde baþýmý serinliyordum. Derken telefonum çaldý. Zil sesi Þivan Perwer’in “Delale delale” þarkýsýydý. Bankta oturan yaþlý amca:
****
O SIRRI ÖÐRENEMEDÝ!..
Temmuz ayýnýn sýcaklýðýnda Ýstanbul Ümraniye’de camiinin çeþmesinde baþýmý serinliyordum. Derken telefonum çaldý. Zil sesi Þivan Perwer’in “Delale delale” þarkýsýydý. Bankta oturan yaþlý amca:
- Nerelisin evladým
- Iðdýrlýyým amca, sen?
- Ben de Doðubayazýtlýyým.
- Kürt’sün deðil mi? (Telefonu iþaret ederek. Zil sesi Kürtçe çalmýþtý)
- Evet, Kürdüm.
- Ne iþ yapýyorsun
- Gazeteciyim
Derken, ben de banka oturdum. Sohbete devam ettik. Tanýþtýk, adýmý söyledim. Onu sorunca;
- Ben hem varým hem de yokum yeðenim.
- Anlamadým amca nasýl yani?
- Bak yeðenim benim hayat hikâyem tam gazetelik. Sana anlatacaðým ama ben öldükten sonra yazacaðýna söz ver?
Merakla “Tamam amca söz, buyur anlat” dedim.
Amca, derin bir of çekerek baþladý söze; Ben memlekette hali vakti yerinde bir ailenin genci idim. Ailem gibi önde gelen bir ailenin kýzý olan Zozan ile devasa bir aþk yaþýyorduk. Fakat ailesi kýzý bana vermek istemiyordu. Zozan ile anlaþtýk. Kaçmaktan baþka çare yoktu. Ve bir gün Zozan’ý atýmýn terkisine alýp Ýran sýnýrýna doðru kaçtýk. Sýnýra gelince kaçakçýlardan öðrendiðimiz kadarýyla Ýran askerlerinin sabaha doðru uyuduðunu, sabah saatlerinde sýnýrý geçeriz dedik. Sýnýra yakýn bir yerde durduk. Yanýmýzda getirdiðimiz azýktan yedik, sudan içtik. Mesut bir þekilde koklaþýrken, bir atlý uzaktan belirdi ve bizim yanýmýza geldi. Selam, aleyküm selam konuþtuk.
- “Sevdiðim kýzdýr birlikte kaçtýk Ýran geçeceðiz. Büyükler araya girip barýþ saðlanýnca döneriz. Þimdi kýzýn ailesi peþimizde. Yakalasalar ikimizi de öldüreler.” Þeklinde sohbet sürdü.
Adam da “Bende Ýran’a geçeceðim. Ticaret amaçlý gelip gidiyorum. Geçiþ yollarýný iyi biliyorum. Sabaha karþý birlikte geçeriz. Size yardýmcý olurum” dedi.
Benden yaþça da büyük olan adam ile sohbet ederken karanlýk bastý. Adam uzaklaþtý. Bir kayanýn dibine doðru uzandý. Sadece ayaklarý görünüyordu. Uzaktan ancak seçebiliyordum.
Bizde Ýlerleyen saatlerde deliler gibi sevdiðim tarifsiz bir aþk ile sevdalandýðým Zozan ile birbirimize sarýlýp uyuduk.
Sabah uyandýðýmda ise yanýmda ne Zozan vardý ne de o adam! Karmakarýþýk hislere kapýldým. Acaba, Zozan’ý peþimizdeki akrabalarýmý gelip aldýlar? Kendi piþman olup mu beni býrakýp gitti? Yoksa Zozan o adam ile mi gitti?
Biraz bocaladýktan sonra aileme dönmeye karar verdim. Gelince de herkes “Sen neredesin. Kýzý ne yaptýn. Birbirimizi öldüreceðiz.” Þeklinde sorularla karþýlaþýnca durumu anlattým.
Ailem “kýzýn ailesi bize inanmaz. Sen hemen hiç kimseye görünmeden Ýstanbul’a kaç. Biz senin de kaybolduðunu, bizim oðlumuzu siz yok ettiniz diye dava göreceðiz. Sen sakýn ortalýkta görünme. Biz kýzý da bu arada araþtýracaðýz” dediler.
Ve ben gizlice Iðdýr’a gelip otobüse binerek Ýstanbul’a gittim. Aile de dava göremedi. Çünkü bende Zozan’da kayýptýk. Hatta benim ailem daha baskýn çýkarak kýzýnýzý da oðlumuzu siz öldürdünüz.” Diyerek dava gördüler.
Ben ise yýllarca Ýstanbul’da hem saklanýp hem de çeþitli iþlerde çalýþarak yaþama tutundum. O korkunç bilinmezlik bir an bile aklýmdan çýkmýyordu. Ama Zozan’ýn izi de bir türlü bulunamýyordu. Acaba Zozan’a ne oldu. O adam ile mi gitti? Bu gizem beni yedi bitirdi. Adam ile gitti ise neden? Hani biz birbirimizi için yaþýyorduk. Ne olmuþtu o ölümü göze aldýðýmýz kara sevdaya...
Tam 9 yýl sonra amcamýn oðlundan haber aldým. Zozan’ýn izini bulmuþtu. O Ýranlý ile kaçmýþ. Onunla evlenmiþ ve iki tanede çocuklarý olmuþ. “Ýster gel intikamýný al, istersen de Allah’a havale et unut gitsin amcaoðlu” diye bitirmiþti son sözlerini...
Ayný gün yola çýkýp Bazide gittim. Sýnýrý iyi bilen Zozan’ýn yaþadýðý yeri bulan amcaoðlum ile avcý bir akrabamý da yanýma alarak silahlanýp Ýran’a geçtik. Giderken hala Zozan’a karþý içim ürperiyordu. Bir yandan da neden bana bunu yaptý? Bu sýrrýn sebebini öðrenmek için içim içimi kemiriyordu. Ýntikam alevleri baþýmý yakýyordu.
Kendi kendime “Önce bana neden bunu yaptýðýný sorup sonra vuracaðým” diyordum. Bir taraftan da “Konuþursam vuramam. Elim gitmez” diye düþünüyordum. Derken yaþadýklarý köye vardýk. Evleri diðer evlerden çok uzaktaydý. Amcaoðlum “Bak amcaoðlu hemen vurmak yok. Esir alýp ellerini baðlayýp konuþturacaðýz. Sonra kararýný veririsin” diyordu hep…
Silahlarýmýzý çektik, pencere ve kapýyý tuttuk. Kapýya vurmaya baþladým. “Kim o?” Demeden Kapýyý Zozan açtý. Beni görünce gözleri fal taþý gibi dehþetle açýldý ve dondu kaldý. Dayanamayýp Zozan’ý alnýndan vurdum. Peþinden adam ne oluyor diye baktý onu da vurdum. Sonra ikisine de vurdum vurdum vurdum. Arkadan avcý akrabam tuttu beni.
- Yeter ateþ etme öldüler. Köy baþýmýza dökülecek. Hani öldürmeyip konuþturacaktýn. Ne yaptýn, dedi.
Ve biz atlarýmýza binip sýnýra doðru yol alýrken öfkeme yenik düþmüþ yýllardýr beni yiyip bitiren o sýrrý öðrenemeden dönüyordum. Günlerce ilk günlerimden beter acýlar çektim. Öfkeme öfkeleniyor. Bana neden bu ihaneti yaptýðýný öðrenmeyiþim beni yiyip bitiriyor. Neden yaptý? Nasýl oldu? O adam kimdi? Onunla kaçmak için mi beni kullandý? Onun sýrrýný öðrenemeden ölüp gideceðime yanýyorum hep.
Gözleri dolan yaþlý adam son sözlerini þöyle bitirdi; Baþtan dedim ya hem varým hem de yokum diye. Memlekette çoðu beni ölü bilir çok azý da sað. Gerçekte ise yaþayan bir ölü gibiyim gazeteci yeðenim. Benim hikâye mi ben ölünce yaz olur mu?
Yüzü yaþanmýþlýklarla dolu o insan yaþamýyor artýk...
Not: Þimdi siz deðerli okurlarýma soruyorum. Orada ne yaþanmýþ olabilir? Öncesi var mýdýr acaba? Zozan neden Mîraz’ý býrakmýþ olabilir? Ýhanetin sebebi ne olabilir? O öðrenilemeyen sýr üzerine yorum ve tahminlerinizi yazarsanýz sevinirim.
Murat AKKUÞ
15.10.2020, IÐDIR
Son Güncelleme Tarihi: 18 Ekim 2020 21:09
