Eee, nerde gülümsetme payýnýz? - P. Mýsýrlýoðlu
11 Mayýs 2008 08:30 / 2478 kez okundu!
“Dünyayý ve hayatý sevmek, kahýr ve çileler içinde yaþarken bile bu sevgiden el çekmemek, her güneþ ýþýnýna bir þükran duygusuyla kapýlarý açmak, acýlarda bile gülümsemeyi tümüyle unutmamak”. “Sevilmek mutluluk deðildir. Her insan kendi
Amaaa iþte zaman geçip de biz büyüyünce sevme iþi iyice zorlayýnca “ben”liðimizi.
“Ben” önce “biz” durumuna yükseltilir. “Biz” her zaman bizim baþýmýza bela olur. Ve en kýsa zamanda tekrar dönmek isteriz eski ”güvenli” ortamlarýmýza. “Ego”muzu en çok yakýnlarýmýzýn yanýnda dinlendiririz, takla attýrýrýz ve de þenlendiririz. Doðal bir sirkülasyondur bu. Aþýrýya kaçmadýkça yararlýdýr da. Nadas gibi.
Ýþte bu yüzden ben Mayýs’ý beklerim hep dört gözle.
Otobüs bekler gibi. Ameliyathaneye hastasýný teslim etmiþ hasta yakýný gibi. Ara tatlardan usanmýþ birinin, fýrýndan yeni çýkmýþ ekmeði saf zeytinyaðýna bandýra bandýra yediði ve üzerine kýrmýzý Þili Merlot þarabýný yudumladýðý, layt tatlara isyan eden bir ölümlünün son isteði olarak daraðacýnýn yanýnda “Mayýs” lütfen der gibi.
Hep Mayýs derim ben!
Ege’de Mayýs mevsim tartýþmalarýna son verir gibi iner bahçelerimize, evlerimize, sokaklarýmýza. Kýþ mý, yaz mý, bahar mý? Yaz yaz yaz gelir Mayýs’ta ovalarýmýza.
Ben Mayýs aylarýnda akarsularý, en çok dereleri severim ve seyrederim. Geçip giderler ömrümüz gibi, binbir ahenk ve güzellikle önümüzden. Ta ki Mayýs gelip önümüze dikilene kadar. Mayýs bir süreliðine durdurur hayatý, süzülerek geçen kuþlarýn, açan sardunyalarýn renklerinde durdurur günleri.
Yaza yol vermek için sarýda beklediðimiz zamandýr Mayýs.
Toprak ana bütün mal varlýðýný koyar ortaya. Kýþtan artýrdýðýný, koruyup kolladýðýný, özenip, bezendiðini yayar baðrýna.
Kamelyalar açtý, güller çýldýrdý; saray patlarý, dalyalar, çuha çiçekleri, petunyalar sardý her yaný.
Her mayýs nimetler, kýsmetler dizilir karþýmýza.
Toprak ana sever, çok sever baðrýnda büyütmeyi, Mayýs çiçekleri anneler gibi.
Mayýs Çiçekleridir Anneler
Koþulsuzdur sevgileri. Karþýlýksýzdýr. Bitimsizdir.
Ýstanbul’da satýcýnýn biriyle nazik bir pazarlýk yapmýþtým. Kabul ettiðim bir rakamý ödemeye çalýþýrken bana daha da azýný ödetmesine þaþýrýp gülmüþtüm.
O ise bana "Bu sizi gülümsetme payý" demiþti.
“Gülümsetme Payý” deðil Gülümsetme Ayý” olmalýdýr Mayýs.
Onlar bizim ömür boyu gülümseyebilmemiz için ne planlar ne projeler yaparlar? Mayýs çiçeklerimizi yýlda bir defa deðil bin defa baþ tacý edelim. Onlar her durumda yanýmýzdalar çünkü. Þükranlarýmýzý sunarken onlara, biliriz ki en çok bizi severler, hem de kendilerinden bile çok.
Hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Bu konuda oldukça “tabansýz” olduðum söylenebilir. Beni kutlayacak, kucaklayacak, sevindirecek, gülümsetecek, gözlerimin içine hülyalý dünyalý bakacak bir çocuðum yok. Belki sýrf bu yüzden benden küçüklere de, büyüklere de evlat muamelesi yapýyorum. Haaa bu þöyle bir kolaylýk yaratýyor çok sýkýþýrsam, vazgeçiyorum.
Vazgeçmediðim bir tek onlar var, annem ve babam.
Bu yazýnýn, Babalar Günü yazýsý yerine de geçerli olmasý dileðimle…
Pervin Mýsýrlýoðlu
