Ceylan gözlüm
24 Mart 2013 23:46 / 2729 kez okundu!
Aðrý Daðý’nýn zirvesinde vakit gece yarýsý, yarým ay cimri ýþýklarýný dirhem dirhem salýyor yeryüzüne. Gökyüzünde yýldýzlar pýrlanta parlaklýðýnda göz kamaþtýrýyor, bazýlarý dünyanýn nankörlüðüne lanet okurcasýna akýp, uzayýn kara deliðinde kayboluyor. Ak ve kara bazen karýþýr, bazen de ancak fark edilebiliyor. Geniþ vadiden gelen hafif esinti günün yanmýþlýðýndan kalma pis kokuyu üfleyerek ta zirveye kadar çýkarýyor. Kuþlar sessiz ve diðer bütün canlýlar günün yorgunluðuyla uykuda.
Yaprak kalmamýþ ki kýmýldasýn. Ceylan gözlüm bu vadi yangýn yeri… Dereler siyah akar, gül kokusu zehir. Zorlu bir gündü gece ölü… Sessiz ve gizemli… Ve ben seni düþünmeye baþladýðým sýrada anarþist bir tilki sessizliði bozdu. Ciyak ciyak baðýrýyor aralýksýz.
Þarapnel parçasýndan yara aldýðý kesin. Yine de cesaretle meydan okuyor sanki. Biliyorum ki bir zaman sonra sesi azalacak ve belki de sonsuza dek susacaktýr.
Vadinin gülü, Can dostum, ela gözlü ceylaným da dün vuruldu. Tanýsaydýn sen de severdin. Boncuk boncuk gözleri vardý. Týpký gözlerin gibiydiler. Onlara bakar, bakar hayaller kurardým. Boynuma taktýðýn hamaili ceylanýma taktým. Kurþun hamail tanýmadý. Günahsýzdý, öldürüldü… Neden öldürüldüðünü anlamadan öldü. Yüreðim yanýyor Hiroþima gibi. Artýk ceylaným yok, yalnýzým. Bu derin vadide, senin hayalin ve dünden bugüne sað kalabilen üç beþ serçe kuþum. Yüreðim seni düþünüyor sevgilim. Kalbimin bir yarýsýnda sen, diðer yarýsýnda ölüm… Ayný yürekte aþk ve ölümün uyumsuz acýsý karýþýr birbirine. Bazen aþk baskýn gelir, bazen ölüm. Aþký sen dayattýn, ölümü zalimler dayattý. Benim suçum ne?
Sorular soruyorum kendi kendime. Cevabýný Aðrý daðý veriyor. Yüz yýllýk vahþetin feryatlarýný duyar gibiyim. Kan kokusu geliyor burnuma. Yiðitliðin ve kalleþliðin mekânýdýr Aðrý daðý…
Ceylan gözlüm seni düþünüyorum, çünkü seni düþündüðümde ölüm uzaklaþýr benden, ölümü düþündüðümde sen uzaklaþýrsýn. Ölürsem eðer “takdir-i ilahi” demesinler, Allah’a haksýzlýk olur. Allah kullarýna böylesi kader yazmaz, biliyor musun?
Tanrýlar vermiþ ölüm fermanýmý. Yani insan tanrýlar. Dün Ýstiklal Mahkemeleri’nde idam sehpalarý kurdular. Bugün cemaat odalarýnda ölüm fetvalarý verilir. Katlimiz vacip görülmüþ ta okyanuslarýn ötesinden. Suçumuz? Kul secdesini reddetmek, inkâra, zulümlere karþý asi olmak. Himmet vermedik yalan göz yaþlara. Deccalýn þefkatli kollarýnda keyif çatýp haram çanaktan beslenirler. Bir efendilik uðruna sattýlar dindaþlýðýmýzý, bir ak ve kara delik iddiasýna gömdüler bin yýllýk kardeþliðimizi.
Namlular karanlýða kurþun sýkar. Kimi kardeþ, kimi sütkardeþ, kimi kirve, kimi yoldaþ… Kör dövüþte gez-göz-arpacýk hedef görmez. Her kurþun döner döner yine kendi yüreðine düþer. Kavimdik, milletlere bölündük, Müslüman’dýk, mezheplerle parçalandýk. Yoldaþlýk, çatallandý düþüncelerde.
Ceylan gözlüm; Ýlahi varlýðýmýz baþýmýza bela oldu… “Olmak ya da olmamak” uðruna ölmek ya da öldürmek… Ne tuhaf þey…
Ceylan gözlüm, sevmeye zaman kalmadý; belki bir gün dereler berrak akar, bu vadi yeniden gül bahçesine döner. Yine de sen umudunu yitirme, bir sabah güneþ doðduðunda cimri yarýmay kendiliðinden çekip gider…
Þakir KADAN
24.03.2013
Son Güncelleme Tarihi: 25 Mart 2013 11:11
