O artýk yok... - Yalçýn Ergündoðan
12 Ocak 2008 11:11 / 1636 kez okundu!
Evimizin pencere kenarýnda þimdi yanar-dönerli bir ýþýk parýldýyor... O günden beri, her gece eve gelirken uzaklardan gözüme çarpan ‘yanýp sönen’ ýþýk kümesi, gözümden iki damla yaþ akýtýyor. Ýçimi acýtýyor. Duyarlý eþim Neriman, her zamanki i
* * *
17 yýl önce de ben alýp getirmiþtim ‘onu’... En fazla 2 aylýktý. Kývýr kývýr siyah tüyleri, bembeyaz diþleri, simsiyah, sýmsýcak, derinliklerine kendini býrakýp, koyuvereceðin ender rastlanýr anlamlý güzellikte gözleri vardý... Öyle oyuncu idi ki, ayakkabýlarýmýn baðcýklarýný ben baðlýyordum, ucundan tutup o çözüyordu... Sonra da köþeye kaçýp hýnzýr bir gülümseme ile benim tepkimi ölçüyordu. Ýþyerine Þahin adlý genç bir arkadaþ getirmiþti onu. Evine götürmüþ, annesi kabul etmemiþti. Ne yapacaðýný kara kara düþünürken, Terrier cinsi o küçük köpek beni kendine aþýk edip, kendini ‘bir geceliðine’ bizim evde buluvermiþti birden bire... Eþim de çok sevmiþti onu. Yeðenimiz Nail Burç da, isim arayýþýmýza çözüm bulmuþ ve Þila (Sheila) adýný koyuvermiþti hemen... (Aradan geçen 4 yýl sonra evimize gelen Dalmaçyalý’ya da ‘Sindi’ (Cindy) adýný koyduðu gibi...)
* * *
Kiþisel tarihimizde bizim için çok önemli bir yer tuttu Þila. Yaþamý birlikte paylaþtýk. Bakýþlarla, iþaretleþmelerle koklaþarak, homurdanarak anlaþtýk aramýzda. Biz zaman zaman istemeden de olsa ona kýzdýysak, sesimizi yükselttiysek de o bize hiç kýzmadý. Hiç kýrýlmadý. Sevdi, sevdi, hep sevdi... Bize olan baðlýlýðý ve sevgisini daima kendi yaþamýnýn önüne koydu... Soluk alýp vermesi, su içmesi, yemek yemesi hep bize olan baðlýlýðý ve sevgisinden sonra geldi. Bugün, geçmiþ yýllarýma göre kendimi tarttýðýmda; daha hoþgörülü, daha sevgi dolu, yaþam hakkýna daha fazla saygýlý buluyor, “galiba biraz daha ‘iyi insan’ oldum” kanýsý bende uyanýyorsa açýkça söylemeliyim ki; bunu Þila’ya ve Sindi’ye borçluyum. Kendi türümüzün dýþýnda, baþka bir tür ile iletiþim kurmak, sevmek, sevilmek bambaþka þeyler, bambaþka duygular filizlendiriyor beynimizde... Hiç tadýlmamýþ tatlar, hiç alýnmamýþ zevkler yaþatýyor insana. Baþka biri oluyorsunuz adým adým... Önceden kýzdýðýnýz, sinirlendiðiniz þeyler artýk sizi sinirlendirmiyor, kýzdýrmýyor da...
Karþýlaþtýðýnýz þeyler, baþka bir türle geliþtirdiðiniz diyalog ‘insan türü’nün o ‘kibirli’, ben merkezci, kendini ‘en akýllý’, en zeki sanan özelliklerinden adým adým uzaklaþtýrýyor sizi. Deðiþiyorsunuz...
* * *
Belirgin bir hastalýðý yoktu ama, artýk kalbi düzenli çalýþmýyordu, güçlükle soluk alýp veriyordu. Kendi türünün özelliklerine göre saðlýklý þekilde ‘çok uzun’ yaþadýðýný, çok yaþlý ve yorgun olduðunu bilmemize raðmen yine de ölümü ona konduramýyorduk. Kolay deðil. Birlikte geçirilmiþ 17 yýl, az sayýlmayacak uzunlukta elbette. Sevgili Þila, 4 Ocak sabahýnýn erken saatlerinde aramýzdan ayrýlýrken bile bize unutulmayacak bir ders verdi. Bir geceliðine gelip 17 yýl yaþadýðý evimizde öleceðini sanki sezinlemiþ gibi, hepimizle tek tek vedalaþtý adeta. Kendini sevdirdi, okþattý. Yataðýmýza geldi, göz göze bakýþtý ve gecenin ilerleyen saatlerinde yanýmýzdan ayrýlýp gitti... Bir daha dönmemecesine. Ev içindeki günlük yaþamýn gürültüsünden, hareketliliðinden uzaklaþmak istediði zamanlar için, kendine edindiði kuytu köþelerden birine çekildi. Ya daldýðý derin uykuda ya da çekildiði kuytu köþesinde yaþamýnýn son deðerlendirmelerini yaparken kalbinin durmasý sonucu aramýzdan ayrýldý...
* * *
Evin bireylerinden hangisi dýþarda ise, pencerenin kenarýnda oturur onun yolunu gözler, o gelmeden rahat etmezdi... O þimdi aramýzda deðil...
Evimizin pencere kenarýnda Neriman’ýn “Þila” adýný verdiði yanar-dönerli bir ýþýk parýldýyor þimdi... Yanar-dönerli ýþýðý her görüþümde boðazýmda bir þey düðümlenip, gözümden 2 damla yaþ akýyor...
Hoþça kal Þila... Caným kýzým benim...
Yalçýn Ergündoðan
12 Ocak 2008
